O tak...ten stan jest najlepszy na twórczość wenotwórcza. Na słowotwórczość besennościowych majaków. W rozedrganych gęstą muzyką cząsteczkach powietrza najlepiej sklejają się myśli. Zaklejają plastroklejem sennych powiek. Błędnookie myśli błądzą po pokoju obijając się o ściany chcąc wpaść w net-sieć. Ta jedna wciąż w rytm krwioobiegu tętna drga. Splątana smyczą szczeka za Tobą...
Podoba mi się bycie szczęśliwym człowiekiem.
ja też napiszę. by udokumentować ten dzień. choć bym chciała przecież zapomnieć [lecz po pierwsze: człowiek uczy się na błędach, wiec nauczyłam się czegoś zapewne], choć bym chciała żeby nic takiego nie miało miejsca [po drugie: prawdziwych 'przyjaciół' poznaje się w biedzie, a więc każde takie przeżycie idzie na plus jeśli się kończy pozytywnie], choć zawsze zostają blizny ['przypominają, że przeszłość istniała naprawdę', by nie mieć za dużego mniemania o swojej mądrości i nie uważać się za nieomylnego, oraz patrz pt. 1], a przeszłość czasem potrafi męczyć [gdy powtarza się te same błędy, oraz.......].........
nie chce mi się kończyć wywodu. już mi się nie chce. i może zabrzmi to banalnie w oczach postronnych odbiorców tej notatki, ale w końcu takowych zdanie i tak nie ma w tym momencie większego znaczenia. bo tzw. banały często oddają istotę zasad życiowych i zasad życia. bo życie jest w sumie banalnie proste...
‘po deszczu zawsze wychodzi (tu dodam od siebie, by nie było przesadnie optymistycznie: kiedyś) wychodzi słońce’
Tu miało być o trzeciej umiejętności Jalala, ale stwierdziłam, że nie warto, bo to za głupie. Bo w bajkach dla dzieci są opisane prawdy oczywiste dorosłym.
A każdy grzech jest jak kropla krwi wypływająca z jego ran i spadająca na ziemię. Niewinnego ciała krwawiącego grzechami wszystkich ludzi.