Spójrz.
I zobacz twarze tych wszystkich
którzy się śmiejąc
którzy płacząc
którzy milcząc
niosą swój ból nieznośny
Ich usta
karmione pleśnią
ich żyły
bolące od wenflonów
ich oczy
pyłem zasypane
Wciąż żywe
I żyć pragnące
Dla ciebie to
zaczarowane karykatury
Romantyczny myślicielu
który Tylko jako widz
spektaklu cierpienia
Panoszysz się swą depresją
Miłość nie walczy o swe szczęście ostrym narzędziem... Ona przetrwa wszystko...
..........ot tak, po prostu........
Głupi ma zawsze szczęście...
a ja bym wolała być mądra
Słońce dziś świeci dla ciebie,
dla mnie;
dziś stoi słońce na niebie.
Oświeca idących łaską.
Lecę, ja lecę!
Lecę ja dziś......!
Lecę.....
.....W DÓŁ
To nie jest strach. To przerażenie. Tak bez powodu. Tak po prostu. Jakby nad tobą stał ktoś z nożem którym przed chwilą zabił ci matkę.
Czasem przychodzi tak po prostu obejmuje zimnymi palcami. Chyba wtedy, gdy za dużo w podświadomości jest niepewności, pytań bez odpowiedzi, strachu. Gdy rozum daje o sobie znać, gdy nie chce słuchać powtarzanego wciąż, jakby wbrew niemu: 'będzie dobrze'.
Tak sobie pisze (i mądrzejsze) zamiast robić lepsze rzeczy.